Vrouw debuutprijzen

Afgelopen zondag zijn in Eindhoven de Vrouw Debuutprijzen uitgereikt. Dit gebeurde tijdens een levendige en druk bezochte literaire bijeenkomst die was georganiseerd door de Vereniging Vrouw en Kultuur. Elke 3 jaar wordt de prijs uitgereikt ter aanmoediging van debutanten met lef en potentieel in de Nederlandse en Vlaamse literatuur, dit jaar voor het eerst ook voor poëzie. Zo wordt aan beginnende en minder bekende schrijfsters een podium geboden. Fragmenten van het werk van genomineerden werden voorgelezen en waren uitgebeeld in speksteen. De jury beoordeelde 70 proza-debuten en 10 poëziedebuten.

Maud Vanhauwaert heeft met haar bundel Ik ben mogelijk  de Poëzieprijs gewonnen. De jury waardeerde unaniem het ongepolijste en tegen-draadse karakter van de gedichten. De waarnemingen van Maud Vanhauwaert zijn haarscherp en geven een vrolijke, verwonderde beschrijving van de wereld om ons heen.  Haar gedichten klinken monter, er zit geen schroom in.  Maud Vanhauwaert begeeft zich op de grens tussen poëzie en het podium.

Wytske Versteeg won met haar roman De wezenlozen de Vrouw Debuut Prozaprijs. De jury roemde haar zeer indringende schrijfstijl, haar constant hoge niveau van taalgebruik, de vele sterke beelden en de geweldige construc-tie van het verhaal. Wytske Versteeg wordt een groot talent genoemd. De andere genomineerde boeken waren: De verjaardagen van Hanneke Hendrix, Het schuwste dier van Eva Meijer, Ik ben maan van de schrijfster Maan, en De draad en de vliegende naald van Gerdien Verschoor.
Eerder hebben wij op onze site een recensie geplaatst van De wezenlozen, met helaas een wat minder enthousiast geluid over deze bijzondere roman.

De wezenlozen door Wytske Versteeg

De wezenlozen door Wytske Versteeg

Door een ziekte verliest het meisje Gone haar spraakvermogen en gaat zich steeds meer als een ‘wild kind’ gedragen. Als ook haar vader Siegfried steeds zieker wordt, wordt Gone ondergebracht bij Siegfrieds broer, George.

Het verhaal wordt achtereenvolgens verteld vanuit vier perspectieven.

• Ismeen, de identieke tweelingzus, heeft altijd in de schaduw en voetsporen van Gone gestaan. Ze heeft het gevoel dat het verval van Gone haar schuld is, omdat zij meer dan wie dan ook in staat geweest zou moeten zijn haar zus te bereiken.
• George, die tijdelijk beroemd is geweest door zijn winnende deelname in een soort ‘Big Brother’ realityserie, doet een vreemde en mislukte poging Gone te redden van de ondergang.
• Clarissa, Gone’s moeder, heeft altijd al het gevoel gehad vervreemd te zijn van haar eigen dochters, weet niet wat ze met Gone aan moet en is de wanhoop nabij.
• Siegfried tenslotte, is zelf stervende en overziet zijn leven, zijn relatie en het verval van zijn dochter.

Hoewel het boek op het oog goed geschreven is, heeft het verhaal mij niet weten te raken. Op één of andere manier kwamen de personages niet realistisch op mij over en ook hun keuzes en gedragingen kon ik maar moeilijk begrijpen. Wytske Versteeg is er dan ook niet in geslaagd mij mee te slepen in het tragische verhaal. Afgaand op andere, hele lovende recensies over dit boek, heb ik volgens mij de onderliggende gedachte van het verhaal gemist (Griekse tragedie), maar dat neemt niet weg dat ik het boek geen aanrader vind.

Uitgeverij       Prometheus, 2012
pagina’s           199
ISBN                 978 9044 620 351

Recensie door: Charlotte