FINSE MEISJES door KIRA WUCK

Met zo’n naam en zo’n achtergrond heb je de wereld vast wel wat te vertellen. Kira Wuck, een bondige naam. En haar achtergrond is nog krachtiger: een Finse moeder en een Indonesische vader, hoe bijzonder wil je het hebben?

Wuck is diverse keren genomineerd voor haar frisse werk en ze heeft al een aantal van die prestigieuze prijzen op zak.

‘Finse meisjes’ gaat over ruimte en tijd, over ergens willen blijven maar toch vluchten, over (h)erkenning en afwijzing, over intimiteit en verraad, over zoeken maar niet willen vinden, verloren zijn en (uiteindelijk toch niet) gevonden willen worden, over hebben en houden, over niet kunnen hebben, niet kunnen houden, niet kunnen blijven, dus maar heel even blijven omdat je weet dat je toch moet loslaten, alles moeten laten voor wat het is en alles moet laten gaan.

Bij Kira Wuck zijn het vooral de beelden die opvallen. Wuck kan verrassende taferelen schetsen. Daar is ze goed in, al verraadt haar jeugd zich in enige overmoed. De overdaad aan metaforen geeft aan dat sommige delen nog geen geheel zijn. In haar beste gedichten houdt ze zich in. Zoals het gedicht Voor Boris Ryzhy. Of onderstaand gedicht:

Zijn ziel heeft de pureermachine niet overleefd
nu leeft hij verfijnd
witte muren vangen lucht
soms wringt hij zijn handen naar buiten

Beschaafd vult hij zijn tijd met pingpongen
in de kantine hangen altijd slingers
maar steeds vaker vergeet hij namen

De vrouwen laat hij met rust en
ook de diertjes tussen de voegen van de stenen

Een beeld met een aantal associaties is genoeg. Het is niet nodig het te overvoeren. En dat is dan de echte verrassing: haar woorden zijn op hun sterkst als zij zich inhoudt en probeert een idee uit te werken en niet van alles erbij te halen. Ze doet het mooi en ze doet het goed, maar de beheersing toont de ware kracht van deze sprankelende en kakelverse dichter.

Uitgever           Podium, 2012
Pagina’s            51
ISBN                  978 9057 595 455

recensie door Aarti Rampadarath, 4 september 2013